lunes, 24 de diciembre de 2012

Boas Festas


Chegan estas datas e estamos todos atoparnos con eses momentos entrañables para desfrutar en compaña. Dedícovos esta panxoliña cos meus mellores desexos para estas festas e un estupendo ano 2013


domingo, 9 de diciembre de 2012

Barroco en el Cine (II)

Continuamos en esta entrada las películas, porque recordad que si cargamos muchos vídeos en una entrada, luego a al apágian le cuesta moverse. "La pasión del rey" (Le roi danse) y Farinelli, il castratto









Barroco en el Cine (I)


El barroco es probablemente la época musical mejor tratada por el cine; son varias las películas y de calidad que podemos recomendar para esta época.









6. Guárdame las Vacas. Luys de Narvaez

Vamos con la sexta audición que nos entra en las PAAU. Otra vez nos acercamos al renacimiento español, Diferencias sobre guárdame las vacas de Luys de Narváez. Aquí enlazamos el descriptor que está colgado en la página de la CIUG




Para más ayuda, interesante este comentario en el blog AB MÚSICA Y MÁS

lunes, 3 de diciembre de 2012

sábado, 1 de diciembre de 2012

4. Juan del Enzina, Todos los bienes del mundo

Recordad que este análisis hay que entregarlo antes del lunes.

Aquí tenéis el enlace al descriptor de la página de la CIUG

Gracias a la generosidad de César Salgado, tenemos aquí este texto copiado da obra Poesía lírica y cancionero musical, de Royston Oscar Jones e Carolyn Lee (Castalia, Madrid, 1975)

Juan del Encina: "Todos los bienes del mundo" (Cancionero Musical de Palacio, ca. 1500). Dirección: Jordi Savall.

Todos los bienes del mundo
pasan presto y su memoria,
salvo la fama y la gloria.

El tiempo lleva los unos,
a otros fortuna y suerte,
y al cabo viene la muerte,
que no nos dexa ningunos.
Todos son bienes fortunos
y de muy poca memoria,
salvo la fama y la gloria.

La fama bive segura
aunque se muera su dueño;
los otros bienes son sueño
y una cierta sepoltura.
La mejor y más ventura
pasa presto y su memoria,
salvo la fama y la gloria.

Procuremos buena fama,
que jamás nunca se pierde,
árbol que siempre está verde
y con el fruto en la rama.
Todo bien que bien se llama
pasa presto y su memoria,
salvo la fama y la gloria.

Y esta estupenda versión del grupo vocal e instrumental dirigido por Jordi Savall




Os quiero copiar aquí una interesante reflexión de César Salgado en su blog sobre las transcripciones para que lo penséis. "Un feito sorprendente é que todas dividan os compases seguindo un tempo binario, cando o metro é o mixto característico de miles de músicas populares: 3 por 4 alternado con 6 por 8 ou, se queremos usar os valores da época, 3 por 2 alternado con 6 por 4. O contrario obriga a “inventar” hemiolias constantemente…"

lunes, 26 de noviembre de 2012

Lista de audiciones que entraron en el examen

Os dejo enlazadas las audiciones que escuchamos en el examen, por si queréis confirmar, comprobar o tan sólo volver a escucharlas.

sábado, 24 de noviembre de 2012

Examen del lunes


Por si entráis en busca de consejos de última hora.

Recordad:


1. Las audiciones que entran de las PAAU

2. El libro investigando los Estilos Musicales.

3. Los textos de la Edad Media y el Renacimiento

4. El documento con el vocabulario que compartí con todos vosotros. (Si alguien no tiene acceso, que me lo pida)

5. Repasad también los apuntes de Historia de la Música, especialmente para el gregoriano y recordad las notas para el análisis del Gratulantes.

6. Más vale las ideas claras que atosigar con datos mal explicados y utilizados

viernes, 23 de noviembre de 2012

Listas da música da Idade Media e o Renacemento

Aquí teneis la lista das reproducción que puse ayer en clase, por si os sirve de ayuda

Edad Media y Renacimiento


Renacimiento y Edad Media








Baby Please Don’t Go

Es un blues de los años 30’, siendo Big Joe Williams su primer intérprete en estudio de grabación. Se convirtió en un estándar y fue versionado por numerosos músicos de gran relevancia en la historia del rock: Tampa Kid, Sam Montgomery, Leonard Caston, Muddy Waters, Pink Anderson, Bob Dylan, Them, The Amboy Dukes, The Doors,Gary Glitter, AC/DC, Aerosmith, Zakk Wylde…
La versión que he elegido es de AC/DC, un grupo Australiano de gran repercusión y fama mundial por su extensa carrera, que incluye éxitos como Highway to Hell y Back in Black. Desde los inicios se consideraron una banda de rock’n roll, aunque estos términos resultan ambiguos para las variedades que confluían en los 70 y principios de los 80. Sus influencias fueron siempre ídolos rock de los 50, llegando a versionar en sus primeras grabaciones temas de Chuck Berry. Baby Please Don´t go aparecerá en su primer álbum, únicamente editada en Australia, en 1975 (High Voltage) y más tarde como parte de un disco recopilatorio 74’ Jailbreak (1984).
El vídeo fue recompilado en un doble DVD (Family Jewels) y grabado en el programa de música australiano ‘Countdown’. En el escenario tenemos a los hermanos Young (guitarras), Phil Rudd (batería), Mark Evans (bajo) y Bon Scott a la voz, disfrazado de colegiala para la ocasión. Recordamos que la letra de Baby Please Don’t Go es la voz de un ‘desdichado’ y encaprichado enamorado al que su pareja abandona por un granjero de Orleans. Todo muy americano.
El tema está en Mi menor, siguiendo el prototipo de blues (tónica-subdominante-dominante-tónica). En el minuto 1’49 asciende cromáticamente desde Mi a Si (dominante), para retornar de nuevo a la tónica. Podemos estructurarla en tres partes, siendo hasta el ascenso la primera parte, seguido del solo (segunda parte) en el que Angus Young ejecuta unos ligados (con sonoridad similar al tapping) arpegiando en modo menor y modulando siguiendo el ciclo de cuartas. En la tercera parte Bon y Angus se ‘baten en duelo’, con preguntas y respuestas musicales. Finalmente te repiten los arpegios, descienden cromáticamente y finalizan con el riff principal.
He elegido esta canción para analizar por que es una de mis versiones favoritas de AC/DC. Me gusta por su sencillez armónica, que se te ‘pega’ y por la personalidad ‘eléctrica’ de la banda, que consigue despegarte de la silla. Destaco lo directas, distorsionadas y setenteras guitarras, inconfundibles. También la letra tiene su encanto, parece que fue escrita y cantada por el mismo pueblo, pasada de generación en generación. Pero sobre todo, y desde mi punto de vista, lo que más valoro es el carisma del cantante, Bon Scott. Qué decir que es mi ídolo, por su desparpajo, alegría y vacile en el escenario. Además, creo que la elección de este tema viene muy al caso, ya que 2º de Bach es un curso difícil, resultando todo más ameno si nos movemos al ritmo de blues con ACDC.

Carolina


jueves, 22 de noviembre de 2012

En La Prensa

Esto es lo que encontré en la prensa de hoy. Y repito, gracias y enhorabuena.

La opinión

Cadena Ser



En la Voz también salió pero sólo en la versión impresa. Os dejo escaneada la notica. Y, disculpad, porque no sé por qué no está en color, luego la reviso.



También salieron en Lugo, 

Textos del Renacimiento

Siento que sea tan tarde, pero en clase hablaremos de ellos.  



Textos del Renacimiento

Un saludo,








Grazas a todos

Veremos se as nosas reclamacións terán exito e tamén se serán oídas. Polo menos foi unha xornada festiva e divertida, e vemos que a nosa performance é recollida nas axencias nacionais xunto co resto das actividades programadas a nivel estatal. Xa que até onde eu sei a única actividade recollida en Galicia e A Coruña foi a nosa.


cadena ser

euronews

Un saúdo  e grazas a todos por esta mañá

jueves, 15 de noviembre de 2012

Esperanza spalding Jazz Ain't Nothin But Soul

Esperanza spalding   Jazz Ain't Nothin But Soul
Comeza cunha base rítmico-harmónica  que a leva  a cabo a tradicional seccción rítmica dos grupos de Jazz composta polo piano, a guitarra  improvisa un pouco e a batería vai  compañando, cando entra Esperanza  ela comeza a improvisar por riba desa base dun xeito moi persoal, xa que aproveita para presentarse ela mesma   , cando empeza a interpretación propiamente dita, damos contra porque comeza con letra, podemos escoitar o titulo co que se nos presenta o video polo que supoñemos que ten ese nome e porque deixa de declamar e comeza a entoar,  colle o contrabaixo chamativo por ten 5 cordas e non 4 qu
e é o máis habitual
A base rítmico-harmónica estructuras
e en coros  sobre o coro improvisan primeiro o piano, logo o Contrabaixo,   cando o contrabaixo acaba volve  cun coro e remata todo.

Esperanza spalding   
É unha cantante y baixista estadounidense de jazz ,ganadora do Premio Grammy a Artista Revelación do Ano 2011, sendo a primera artista de jazz que logra o premio. Spalding creciu no vecindario de King en Portland, que ela misma describiu como "ghetto" e "bastante peligroso". Sua nai, que a criou a ela e a seu irman en solitario, era una muller forte,
traballadora e independente.
.


Manu


martes, 13 de noviembre de 2012

lunes, 12 de noviembre de 2012

Teoría musical en Grecia

La Teoría musical en Grecia es un tema tan interesante como arduo. Este es el proyecto que logramos hacer para esta primera evaluación.

Iconografía de la música en la época antigua

Hay algunas precisiones que hacer, pero aquí está el trabajo

Música y Mitología

Más mitología en música, que música en mitología. Esta es la primera de las presentaciones que veremos y entran en esta evaluación

viernes, 9 de noviembre de 2012

Let It Be

The Beatles foi unha banda de rock inglesa activa durante a década de 1960, e recoñecida como a máis exitosa comercialmente e criticamente aclamada na historia da música popular. Formada en Liverpool, estivo constituída dende 1962 por John Lennon (guitarra rítmica, vocalista), Paul McCartney (baixo, vocalista), George Harrison (guitarra solista vocalista) e Ringo Starr (batería, vocalista). Enraizada no skiffle e o rock and roll dos anos cincuenta, a banda traballou máis tarde con distintos xéneros musicais, que ían dende as baladas pops ata o rock psicodélico, incorporando a miúdo elementos clásicos, entre outros, de forma innovadora nas súas cancións. A natureza da súa enorme popularidade, que emerxera primeiramente coa moda da «Beatlemanía», transformouse ao tempo que as súas composicións se volveron máis sofisticadas. Chegaron a ser percibidos como a encarnación dos ideais progresistas, estendendo a súa influencia nas revolucións sociais e culturais da década de 1960. Cunha formación inicial de cinco compoñentes que incluía a Lennon, McCartney, Harrison, Stuart Sutcliffe (baixo) e Pete Best (batería), a banda construíu a súa reputación nos clubs de Liverpool e Hamburgo sobre un período de tres anos a partir de 1960. Sutcliffe abandonou a formación en 1961, e Best foi substituído por Starr ao ano seguinte. Establecidos como grupo profesional despois de que Brian Epstein lles ofrecese ser o seu representante, e co seu potencial musical mellorado pola creatividade do produtor George Martin, lograron éxito comercial no Reino Unido a finais de 1962 co seu primeiro sinxelo, «Love Me Do». A partir de aí, foron adquirindo popularidade internacional ao longo dos seguintes anos, nos cales fixeron un extenso número de xiras ata 1966, ano en que cesaron a actividade en vivo para dedicarse unicamente á gravación no estudo ata a súa disolución en 1970. Despois, todos os seus integrantes se embarcaron en exitosas carreiras independentes. Lennon sería asasinado aos arredores da súa casa de Nova York en 1980, e Harrison falecería de cancro en 2001. McCartney e Starr aínda permanecen activos. Durante os seus anos de estudo crearon algúns dos seus mellores materiais, incluíndo o álbum Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967), considerado por moitos como unha obra mestra. Catro décadas despois da súa separación, a música que crearon continúa sendo popular. Mantéñense como o grupo con máis números un nas listas británicas, situando máis álbums nesta posición que calquera outra agrupación musical.7 De acordo coas certificacións da RIAA, venderon máis discos nos Estados Unidos que calquera outro artista.5 No 2006 a Federación Internacional da Industria Fonográfica (IFPI) publicou a lista dos 150 artistas máis vendedores de todos os tempos, colocando a The Beatles no posto número uno.8 En 2008, a revista Billboard publicou unha lista dos artistas máis exitosos de todos os tempos no Hot 100 con motivo do 50º aniversario da lista de éxitos,9 e The Beatles foron colocados no número un. Foron galardoados con sete premios Grammy,10 e recibiron un total de quince premios Ivor Novello de parte da British Academy of Songwriters, Composers and Authors.11 En 2004, a revista Rolling Stone clasificounos no número un na súa lista dos «100 artistas máis grandes de todos os tiempos.




Centrándonos na canción que elexín para analizar é Let it be, que significa “deixao ser”.

A tonalidade que utiliza é DoM, e a melodía vaise centrar en 4 acordes que son : Do (tónica), sol (dominante)fa (subdominante) e lam ; relativo menor.
En canto o ritmo que utiliza é cuaternario de subdivisión binaria : 4/4.
Empeza cunha introducción pianística e logo úneselle a voz, a esto únse a guitarra e logo a batería, concretamnte os platiños , e as maracas. Logo o órgano , e hai un solo de guitarra eléctrica, pero eso si coa mesma melodía.
A continuación volvese a oir a voz e dáselle máis importancia a batería e o piano óese o polo fondo como moi lonxe, e por último volven a tocar todos e acaba destacando a guitarra eléctrica.

Esta é a traducción:

Déjalo ser

Cuando me encuentro en tiempos de problemas

Madre María viene a mí

Hablando las palabras de sabiduría, déjalo ser.

Y en mi hora de oscuridad

Ella está de pie en frente mío

Hablando las palabras de sabiduría, déjalo ser.

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser.

Las palabras de susurro de sabiduría, déjalo ser

Y cuando el corazón roto de la gente

Viviendo en el mundo de acuerdo,

habrá una respuesta, déjalo ser.

Ya que aunque ellos puedan ser separados

Todavía hay una posibilidad que ellos vean

habrá una respuesta, le déjalo ser.

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser.

Habrá una respuesta, déjalo ser.

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser.

Las palabras de susurro de sabiduría, déjalo ser

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, siii déjalo ser

Las palabras de susurro de sabiduría, déjalo ser

Y cuando la noche es nublada,

Hay todavía una luz que brilla sobre mí,

Iluminándome hasta mañana, déjalo ser.

Me despierto al sonido de música

Madre María viene a mí

Hablando las palabras de sabiduría, déjalo ser.

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, sí déjalo ser.

Habrá una respuesta, déjalo ser.

Déjalo ser, déjalo ser, déjalo ser, siii déjalo ser

Las palabras de susurro de sabiduría, déjalo ser

E por último, decir, que elexín esta canción porque me encantan os Beatles, penso que son deses grupos dos que nunca pasan de moda, porque esta canción me aporta esperanza, e porque é favorita de miñá irmá, entón eso fai que sexa aínda máis importante para min, podería escribir moito sobre o que me aporta esa canción ou mellor dito, sobre as situación nas que sentín que me aportaba.

Noelia

miércoles, 7 de noviembre de 2012

Textos para comentar sobre la Música Medieval

Por si a alguien le apetece comenzar esta noche a mirar los textos, y para que nos queden para el examen. Estos son los textos que vamos a comentar, analizar y explicar sobre la múscia medieval.

Livro de Horas, 1378. Biblioteca Nacional de Brasil

domingo, 28 de octubre de 2012

2. Sancta Maria Strela do Día

Os dejo varias versiones para que seamos capaces de comprender cuanto podemos saber de la cantiga y cuanto son elementos interpretativos.







Aquí reconoceis la versión colgada en la página de la CIUG, que es interpretado por Jordi Savall al frente de su grupo Hesperion XXI, insuperables como recreadores de música antigua.



E aquí o descriptor





Otro comentario do que partir



En defensa das ensinanzas artísticas

Un vídeo que fixeron compañeiros e amigos para reinvindicar a importancia da educación artística

miércoles, 24 de octubre de 2012

1. Veni, Creator Spiritus

Nos conviene tener una forma de repasar todas las audiciones que entran en la selectividad. Esta es la primera audición del curso.



Recordad siemrpe el descriptor que está colgado en la página de la CIUG

Esta página resulta interesante para profundizar en el tema...Interletras


viernes, 19 de octubre de 2012

Toy Story 2, “The cleaner”. Randy Newman

Randy Newman nació en Los Ángeles pero, siendo bebé se trasladó a
Nueva Orleáns (donde vivía su familia materna) y allí, vivió hasta sus 11
años.
Con 17 años, Newman comenzó a componer, justo cuando lo contrataron
como cantante en la compañía Reprise Records. Formó parte del grupo The
Tikis que más tarde pasan a llamarse Harpers Bizarre y que en 1967 hacen
una versión fantástica de la canción “Feelin’ groovy”. Destaca un álbum
llamado “12 songs” en el que las canciones trataban temas como el racismo,
sexismo, violencia y otros problemas de la sociedad.
Entre sus composiciones destacan las bandas sonoras de: Toy Story, Toy
Story 2, Bichos, Monstruos S.A, La princesa y el sapo y James y el melocotón
gigante.

“The cleaner” forma parte de la banda sonora de la película Toy Story 2
(Pixar) de 1999, dirigida por John Lasseter. Está escrita para la escena de la
película en la que un artesano arregla y hace la puesta a punto del juguete
protagonista (Woody).
El hombre entra en la casa del dueño y la música comienza a “caminar”. El
momento de más tensión se produce cuando le limpia los ojos. Es un compás
de 4/4, andante, instrumentos de cuerda y viento (los que más destacan).
Me encanta esta música y por tanto ayuda a que esta escena sea mi
favorita. Si no habéis visto aún la película, adelante.
Ara.


miércoles, 10 de octubre de 2012

santana feat.chad kroeger (into the night)

Carlos Santana nació en 1947, en un pueblo mexicano llamado Autlan. Fue iniciado a la música tradicional por su padre, un músico de mariachi, aunque a Carlos le gustaba la música rock que imperaba en aquella época.

Cuando su familia se mudó a San Francisco, Carlos tuvo que aprender inglés rápidamente y se empapó de la música rock, estudiando a los grupos que tocaban por la ciudad y siguiendo su propia evolución.

En 1966 crea su famosa banda, Santana, con la que llega a triunfar en el famoso festival de Woodstock de 1969, impresionando a los asistentes con su estilo, una fusión entre el rock y los ritmos afrocubanos y latinos.

Ese festival fue el punto de partida del enorme éxito de este guitarrista a lo largo de todo el mundo.



En 1969 publica 'Santana' y en 1970 'Abraxas', con el que obtuvo el primer puesto en las listas americanas durante seis semanas y más de un millón de copias vendidas, algo poco habitual en un grupo básicamente instrumental.

A lo largo de su carrera ha recibido prestigiosos premios, entre los que cabe destacar un Grammy en 1988 al mejor espectáculo instrumental y el honor de tener una estrella en el Camino de la Fama, en Hollywood.

Con su último disco 'Supernatural', Santana obtuvo el mayor éxito de su carrera: Ganó 9 Premios Grammy, 3 Grammy Latinos, y vendió más de 25 millones de copias en todo el mundo.

En su trabajo, 'Shaman', Santana vuelve a contar con colaboraciones de lujo: Dido, Seal, Macy Gray, POD, Placido Domingo, Chad Kroeger de Nickelback y Michelle Branch.

En 2007 Santana celebra sus 40 años en el mundo de la música, y para ello publica un recopilatorio titulado ‘Ultimate Santana', en el que recoge sus mejores temas y 4 nuevas canciones. Además, Santana recibe la colaboración de grandes artistas de la talla de Maná, Tina Turner o Jennifer López.




En este caso la canción la componen dos guitarristas, el propio Carlos Santana con la guitarra eléctrica y Chad Kroeger con la guitarra española. La canción la compuso Carlos, pero en este caso es Chad Kroeger quien colabrora y quien la canta.

La canción tiene la estructura de introducción del tema, verso, estribillo, verso, estribillo, solo de guitarra eléctrica, luego, añaden  palmas al final del puente lo que hace incrementar la tensión que resuelve en el último estribillo. De la canción cabe destacar el carácter virtuosístico de la guitarra eléctrica en el puente.


El video comienza cuando un hombre va a arrojarse desde una azotea, harto de la vida. Entonces lo distrae una paloma y ve en una ventana de enfrente a una bella mujer. Decide que le ha encontrado un sentido nuevo a la vida, pues se ha enamorado de ella, la sigue por la ciudad y descubre que trabaja en un bar. Mientras, Chad y Santana están tocando en la azotea del edificio del bar, donde pronto se les unen muchos jóvenes que los oyen desde abajo. Al final, ambos -hombre y mujer- se conocen y bailan en una fiesta.

Me gusta por que me trae muy buenos recuerdos, de mi pasado, y me identifico con la canción

martes, 9 de octubre de 2012

Año 1074: Concilio de Santiago

Primer podcast del curso. La máquina del tiempo: Año 1074: Concilio de Santiago . Decidme si os funciona, porque la página no está funcionando, pero sí me permitía descargar el audio.

Este es el cuestionario,

Reconstrucción virtual de la fachada románica de la Catedral de Santiago

domingo, 7 de octubre de 2012

Analisis de la canción Don't Cry de Guns N'Roses

Guns N'Roses es una banda Estadounidense de HardRock nacida en Hollywood, Los Angeles, California en 1985.
Miembros:
  • Slash (Guitarra Solista)
  • Axl Rose (Voz)
  • Izzy Stradlin (Guitarra)
  • Steven Adler (Batería)
La banda fue fundada en el 85 por Axl e Izzy y hasta el momento llevan vendidas 195 millones de copias de sus álbunes. Su disco “Appetite for Destruction” es el disco debut mas vendido de la historia.
Análisis de la canción
Existen dos versiones de la canción:
  1. Publicada en 1991 en el disco “Use Your Illusion I”
  2. Publicada en 1992 en el dico “ Use Your Illusion II”
La letra fue escrita por Izzy y Axl y se les ocurrió cuando una noche estaban ellos en un bar junto a la novia de Izzy y al final de la noche ella se despidió de Izzy y despues de Axl que estaba llorando en la puerta diciendole: “Don't Cry” (No llores)
Es el videoclip mas cinematografico de la banda, trata los avatares del protagonista y una batalla interna de sus emociones.
Estructura:
Verso-Estribillo-Verso-Estribillo-Solo-Verso-Estribillo
Tonalidad: Lam. Utiliza una tonalidad menor para trasmitir esa sensación de tristeza.  


jueves, 4 de octubre de 2012

Louis Armstrong & His Hot Seven - Potato Head Blues

Louis Amstrong.
(trompetista y cantante. Estilo: Jazz)
Se trata de una de las figuras más carismáticas e innovadoras de la historia del jazz y, probablemente, su músico más popular. Gracias a sus habilidades musicales y a su brillante personalidad, transformó el jazz desde su condición inicial de música de baile con raíces folclóricas en una forma de arte popular. Aunque en el arranque de su carrera cimentó su fama sobre todo como cornetista y trompetista, más adelante sería su condición de vocalista la que le consagraría como una figura internacionalmente reconocida y de enorme influencia para el canto jazzístico.
Nació en el seno de una familia muy pobre y en uno de los barrios marginales de Nueva Orleans. La miseria se agudizó cuando su padre, William Armstrong, los abandonó. Louis era entonces un niño y pasaría su juventud en un difícil vecindario de las afueras de la ciudad. Su madre, Mary «Mayann» Albert (1886–1942), dejaba a Louis y a su hermana menor Beatrice Armstrong Collins (1903–1987) bajo el cuidado de su abuela, Josephine Armstrong y a veces, de su tío Isaac.
No existían antecedentes musicales en su familia, por lo que su interés por este arte surgió a partir de la escucha de las célebres bandas de Nueva Orleans, que desfilaban habitualmente por las avenidas de la ciudad.
Aprendió, en primer lugar, a tocar la corneta en la banda de la Nueva Orleans Home for Colored Waifs, un reformatorio para niños negros abandonados a donde había sido enviado en varias ocasiones por delitos menores, como por ejemplo el haber disparado al aire durante una Nochevieja. Allí, aconsejado por el director del reformatorio, Joseph Jones, y el profesor Peter Davis, optó por la trompeta entre otros instrumentos.
En 1914, tras su salida del reformatorio, trabajó como vendedor de carbón, repartidor de leche, estibador de barcos bananeros y otros empleos del mismo tipo. Empezó también a trabajar en los cabarets de Storyville, donde estaban concentrados todos los locales nocturnos de la ciudad; allí conoce al cornetista Joe King Oliver, quien fue su mentor y casi una figura paternal para él.

Al tiempo, seguía con atención todos los desfiles de las bandas de música habituales en la ciudad y escuchaba a los músicos veteranos cuantas veces podía, aprendiendo de Bunk Johnson, Buddy Petit y, sobre todo, de Joe King Oliver.
Entre 1918 y 1919, ya con una bien ganada reputación como cornetista, fue contratado por el director de orquesta Kid Ory, gracias a una recomendación de Joe King Oliver, que había dejado el puesto de cornetista. Louis llegó por este camino a tocar en algunas de esas orquestas de Nueva Orleans, incluyendo aquellas que viajaban por los ríos, como por ejemplo la renombrada orquesta de Fate Marable, que realizó una gira en un buque de vapor a lo largo de todo el Misisipi. El propio Armstrong describiría esta época con Marable como «su estancia en la universidad», ya que le proporcionó una enorme experiencia en el trabajo con arreglos escritos. Cuando Joe Oliver abandonó la ciudad en 1919, Armstrong ocupó el lugar de Oliver en la banda de Kid Ory, por entonces el grupo de swing más importante de la ciudad.
En febrero de 1924 se casó con Lillian Hardin, pianista de Oliver, quien lo animó a abandonar a este para alcanzar mayores metas artísticas. Así, se separó amistosamente de Oliver y, tras trabajar brevemente con Ollie Powers, se marchó a Nueva York.


Armstrong tuvo trabajo hasta pocos años antes de su muerte y, aunque en ocasiones en sus últimos años se inclinase hacia algunas interpretaciones triviales, en otras era capaz de demostrar un todavía asombroso dominio de la técnica y de la intuición musical que dejaba perpleja a su propia banda.
Entre sus numerosos destinos artísticos, estuvieron lugares de África, Europa y Asia, bajo el patrocinio del Departamento de Estado de los Estados Unidos; el éxito fue tan grande que terminó por ser conocido como «Ambassador Satch» (embajador Satch).
Debido a problemas de salud, restringió sus actuaciones a lo mínimo hacia el final de su vida, aunque seguiría tocando hasta el día de su muerte.
Louis Armstrong sufrió un ataque al corazón en 1959, del cual se pudo recuperar para seguir tocando. Pero un segundo ataque al corazón en 1971, le obligó a guardar reposo durante dos meses. Se reunió nuevamente a tocar con su grupo el 5 de julio de ese mismo año y, al día siguiente, en Corona, Queens (Nueva York) murió mientras dormía por complicaciones de su corazón, justo un mes antes de cumplir 70 años.
Analisis de la cancion: Louis Armstrong & His Hot Seven - Potato Head Blues





Componentes del grupo: un clarinetista/ saxofonista, trombonista, banjo, trompetista,y pianista.
En toda la canción el piano, trombón y guitarra hacen de acompañamiento de los solistas que son el saxofón y la trompeta.
Al comienzo de la obra el trompetista y el saxofonista, tocan una melodía diferente cada uno a la vez, como si fuera un dialogo entre instrumentos. Luego el saxofonista para de tocar y sigue la trompeta y luego le responde el saxo y así consecutivamente hasta mas o menos la mitad de la obra que esta el saxofonista tocando su solo y cuando acaba en vez de responderle Louis Amstrong (el trompetista) toca el banjo una especie de solo como un puente muy corto que une un solo con otro. Despues de que el trompetista haga su solo, empieza la melodía del principio otra vez, tocando saxofonista y trompetista a la vez la melodía como un dialogo.

miércoles, 3 de octubre de 2012

Interesante Análise harmónico de cancións

En vista de que tarda la primera canción analizada. Y aún no hemos llegado al momento de los podcasts. Para que no todo en este blog, sea la triste realidad. Os dejo este interesante análisis armónica de diferentes canciones.

Espero que os guste,


domingo, 30 de septiembre de 2012

El bachillerato de Música, Danza y Artes Escénicas.

 Tal vez no es este el mejor lugar para dejar esto, pido por adelantado disculpas si a alguno le parece inadecuado; pero sois alumnos del bachillerato de Música, Danza y Artes Escénicas, y contentos o descontentos, felices o defraudados, no parece adecuado que vuestros estudios queden en el nivel de un experimento fallido.

En primer lugar, porque no lo creo, estas asignaturas y vosotros es lo mejor que me ha pasado en mis años de enseñante y en segundo lugar, porque realmente este bachillerato era necesario como puente que condujese a las enseñanzas escénicas en el ámbito superior que poco a  poco luchan por hacerse un hueco.

Por eso y porque es la iniciativa de un compañero vuestro, os dejo este enlace



domingo, 2 de septiembre de 2012

Di no al bullying

Estamos a principio de curso, y a pesar de la nostalgia del verano y los chistes acerca de que nunca es hora de comenzar las clases; lo cierto, es que siempre lo hacemos llenos de ilusión y buenos propósitos. Este curso vamos s ser más ordenados, vamos a trabajar más todos los días... Incorporemos este mensaje a nuestros propósitos.


 

lunes, 27 de agosto de 2012

Más artísticas

Pode que este non sexa o mellor lugar para publicitar esta iniciativa, pero dado que a maioría das reformas educativas fanse no verán cando as nosas canles están máis limitadas, non  me queda máis remedio que publicitar esta iniciativa para promover as ensinanzas artísticas en todo o sistema educativo.




Petición a Ignacio Wert para que as ensinanzas artísticas estean en todo o sistema educativo

miércoles, 18 de julio de 2012

Titulación Interesante

Unha boa amiga mandoume este enlace dun Grado en creación musical na Universidade Europea de Madrid. O plan de estudos ten unha pinta estupenda e o perfil do alunmno non pon o acento nos estudos previos, por se a alguén lle parece interesante.

 Grado en Creación Musical 


Feliz verán.

domingo, 1 de julio de 2012

O son dunha frauta do auriñacense

Déixovos a reconstrucción do son dunha frauta do auriñacense, (uns 38000 anos atrás aproximádamente) e sempre arriscado, pero nos resulta interesante aventurar cómo escoitaban música os nosos antergos.


son da frauta auriñacense


viernes, 22 de junio de 2012

Podcasts co Audacity

A precariedade de medios intentamos solventala con imaxinación. Lembrade sempre que a orixinalidade é valorable na creación, a pesar de que sempre partimos de elementos coñecidos. Estas son as vosas creacións.

As nosas creacións co musescore

Tiven algún problema para convertir os formatos que me mandáchedes a mp3, e o goear non acepta o formato ogg. Tratareino de facer durante o verán. Pero aínda así aquí temos unha carpeta coas nosas obras, están tamén as do curso pasado. Curioseade nelas, porque aínda que son moi irregulares. Hai dous ou tres que pagan a pena.

Saúdos veraniegos


blink-182 - Heart's All Gone

Heart´s all gone es una canción del grupo de punk pop blink 182, ellos son de eeuu (california) , blink es uno de mis grupos favoritos. Lo que más me ha llamado la atención en esta canción son los brakes del batería (travis barker) y su melodía pegadiza, en este grupo es muy importante la intervención de la batería que es lo que más resalta, cosa que no suele pasar en la mayoría de los grupos. El grupo está integrado por: mark hoppus(bajista) tom delonge(guitarrista y travis barker(batería) al principio el grupo se llamaba blink pero le tuvieron que cambiar el nombre porque ya existía uno llamado así.
estructura: intro, estrofa, estribillo, intro, estrofa, estribillo, puente, estribillo.

Alejandro

jueves, 21 de junio de 2012

SKARALLAOS - "MENTIRA"



Este grupo se formó hace tres años. Tocan un estilo de música llamad "Ska". Se reconoce por el ritmo de la canción. Las canciones que componen en general no son solo instrumentales sino tambien vocales y todas ellas se cantan en Gallego. Es grupo se compone de: un cajón Alex, un contrabajo Luciano, al teclado y al acordeon Lidia, al saxo Jose y a la guitarra Moncho. Es un grupo Coruñes formado por alumnos de Conservatorio.
En cuanto a la cancion "Mentira" fue grabado en Barcelona en el verano del año pasado y tiene como tema una critica de denuncia contra la sociedad



Marcos

martes, 19 de junio de 2012

Velvet Revolver - Fall To Pieces

VR es un "supergrupo" estadounidense de HardRock formado por: Slash (Solista), Duff Mackagan (Bajo) y Matt Sorum (Batería) exmiembros de Guns N'Roses, DAve KUshner (Afamado Guitarrista) y Scott Weiland (Voz) ex miembro de Limp Bizkit y Stone Temple Pilots.
Periodo de actividad: 2002-2011 cuando el cantante abandonó el grupo. En la actualidad se reunen esporadicamente para dar algun concierto.
La compañía Marvel los contrató para hacer las bandas sonoras de: "Hulk", "Los 4 Fantasticos" y en este 2012 "Los Vengadores".
La letra de canción habla sobre una pareja que se separa y los dos caen en las drogas y el alcohol hasta el punto de estar al borde de la muerte y finalmente se reconcilian.
Tonalidad: DoM
Estructura:
-Introducción de guitarra en limpio
-La batería da entrada al estribillo y la voz con la guitarra interpretando el riff principal.
-Verso en limpio
-Estribillo 
-Puente
-Solo (Escala de Blues)
-Estribillo para acabar.

Sergio 1ºBach
 

domingo, 17 de junio de 2012

Canon de Pachelbel. The piano guys

O canon de Pachembel interpretada por The piano guys.
Aínda que a obra é denominada Canon en re mayor, refírese a unha parte da súa estructura.
Canon é unha forma polifónica previa a fuga,que posue as características de outra forma musical barroca; os tempos con variacións.
Centrándonos no canon en re mayor para 3 violíns e baixo continuo, Pachebel compuxo esta obra sobre 1680 , sendo orixinalmente unha obra de música de cámara.
Logo fixéronse arreglos para unha variedade de instrumentos e conxuntos.
O canon e moi coñecido pola progresión armónica dos instrumentos de corda, que o converten nunha das pezas máis neutralizadas na música popular contemporánea .
Sole incluirse en compilacions musicais con outra pezas de época barroca xunto co Adagio de Tormaso Albinoni e Aria de Bach; tamen se utiliza nas celebración de bodas.
En canto a estructura o baixo é continuo, fai sempre o mesmo, son estructuras que se van repetindo; o comezo o 1º violín executa a 1ªvariacion e o chegar ofinal comeza coa 2ª variacion; e o 2 violín arranca coa 1ª. O chegar a 2ªvariación o ºº violín comeza coa 3ª, e o 2º coa 2ª, e o 3º cá 1ª e asi sempre.
A complexidade da estrctura atopámola na parte central, cando as variacións se van facendo máis complexas, e logo volve a estructura menos compleza.
En total son 28 variacións, e son simples, non utiliza aumentos nin diminucións de ritmo.
-esta obra ten unha estructura canon, con tema con variacións, e esta basada tanto armonicamente como estructuralmente sobre un diseño na linea de baixo .
Os acordes da peza son remayor, la mayor, si menos, fa#menor,sol mayor, re mayor,sol mayor,la mayor,
Profresión I V VI II I VI IV V.
En conclusión elexín esta obra polo aire cómico que aporta o video, sobre todo a decisión de facerse pasar el polos 4 chelistas, e dando pistas en todo o video . E pola alegría que transmite tanto o canon como o video

Noelia

sábado, 16 de junio de 2012

Let it burn. Ignite

Ignite es un grupo de hardcore punk y hardcore melódico de Orange, California. La banda se formó en 1993. Dieron su apoyo a organizaciones como Earth First, Médicos sin fronteras y Sea Shepherd. Sus letras hablan de política, guerras y muchas injusticias que pasan en el mundo y las critican.

La canción se llama Let it burn, que habla del castigo que sufre uno, por haber sido infiel. Esta tiene un riff clásico de punk de tiempos remarcados por corcheas y acompañados de síncopas para darle más ritmo a la composición.

Me gusta porque sus letras son verdades, están muy bien realizadas y la voz del cantante, me chocó ya que es muy aguda y tiene una buena potencia de voz. Sus directos suelen traer a mucha gente porque son muy buenos y se " amigan " con su público.

Dimas

viernes, 15 de junio de 2012

Icarus Lives ( Periphery )

Esta canción comeza cunha intro de quitarra nunha distorsión moi reducida facendo..........(aqui iría o motivo ritmico) que ven sendo o que faran as guitarras cando entren todos nunha sugunda introducion, despois da cal hai unha introducción ao verso que tocan as guitarras "a capella" acompañadas pola voz, a continuación aparece o verso, antes do retrouso atopamos unha parte onde a bateria baixa a intesidade e toca un ritmo máis suave , volvemos escoitar a introducción en limpo e despois chega o retrouso,o acabar este ven o solo de guitarra co que pasamos a través dunha ponte a un retrouso final onde acaba.

Periphery:Grupo de (Djent) que é un subxénero de metal progresívo que caracterízase pola utilización de quitarras de 7 cordas e afinadas moi grave, tanto que se escribe en clave de FA,para conseguir ese sonido potente e intenso.

O grupo formouse en 2005 en bethesda,marylan
-Compoñentes:
Misha Monssor(guitarrista)
Matt Halpern(batería)
Jake Bowen(guitarra)
Spenser Sotelo(voz)

Manu



jueves, 14 de junio de 2012

I Love to Boogie -- T. Rex

T.Rex (originalmente llamada Tyrannosaurus Rex) fue una banda
de rock de Gran Bretaña fundada en Londres en los 60 por Marc
Bolan, que tuvo éxito como grupo de glam rock en los 70. La
banda fue fundada en 1967 y tocó sólo una vez como quinteto
en The Roundhouse antes de separarse. Posteriormente quedó
reducida a dúo con Marc Bolan y Steve Peregrin formación que
editó tres álbumes, producidos por Tony Visconti. El sonido
era una especie de folk- rock de una tierra imaginaria en la que
aparecían seres extraños, hadas, duendes... La banda llegó a su fin
cuando Marc murió en un accidente de tráfico a los 30 años.

La canción "I love to Boogie" forma parte de la banda sonora de
la película Billy Elliot. Se trata de una canción muy pegadiza
en la que se repite constantemente: "nos encanta ir a bailar, me
gusta ir a bailar, me encanta ir a bailar un sábado por la noche".
Hablaríamos de un compás de dos por cuatro con figuras muy
sencillas (en nuestra mente contamos: un, dos, un, dos...)
Escogí esta canción porque me parece perfecta para final de
curso, porque nos despierta todos los órganos por dentro y sin
querer, aunque no nos pongamos a bailar, movemos los pies.

Ara


miércoles, 13 de junio de 2012

Boogaloo - Kase O Jazz Magnetism





Kase-O Jazz Magnetism: Bogaloo

Bogaloo es un tema del artista de Hip hop Kase-O(Javier Ibarra), compuesto para la gira 2009-2011 junto a los músicos de jazz J.P.Balcázar(contrabajo), Dani Comas(guitarra), Hugo Astudillo(Saxo) y Dani Domínguez(batería), que juntos forman lo que hoy es conocido como Kase-O Jazz Magnetism. Kase es uno de los raperos con más conocidos de España dado al éxito que tuvo con su anterior grupo, Violadores del Verso. Éste es un tema que mezcla jazz y rap dos estilos que me gustan ya individualmente y juntos le da un toque diferente que está bastante bien. La letra habla de todo un poco y de nada en particular y mete estructuras rítmicas que se acoplan muy bien al fondo jazzistico. La estructura es la siguiente: Comienza la introducción instrumental con batería, contrabajo, congas, guitarra y saxo; seguidamente entra Kase-O cantando el estribillo, que enlaza con el resto de la letra de la canción y cuando acaba viene el solo de saxo, 16 compases, a continuación está el interludio instrumental seguido del estribillo, con el que acaba la canción.


Adrián

lunes, 11 de junio de 2012

November Rain

November Rain es una canción del grupo de Hard Rock, Guns N´Roses, que fue creada en
1990.

El grupo estaba formado por Axl Rose (vocalista, pianista), Slash (guitarra principal), Izzy
Stradlin’ (guitarra rítmica), Duff Mckagan (bajista) y Steven Adler (batería).

November Rain, a pesar de ser lanzada en 1990, fue trabajado por Axl desde 1983, cuando
aprendió a tocar el piano y, de hecho, era lo únco que sabía tocar por aquel entonces. Está
basada en una historia corta que un amigo de la banda escribió al poco de conocerse. Trata
sobre una pareja de recién casados que llevan una relación temperamental y trata de
contarnos que los problemas no duran para siempre.

La canción está en Do Mayor y se mueve en su mayoría sobre los grados II, V, I y sobre los
grados IV, V. Después, en el final, modula a Do menor, para expresar tristeza y frustración, casi
como si fuese otra canción completamente distinta y con ello busca hacer la canción más épica
y darle más importancia a la batería, el piano y la guitarra.



Alvaro

domingo, 3 de junio de 2012

Concierto para trompeta (Haydn)

Fue un trompetista Francés, , nacido en Alés, una población con tradición minera del sur de Francia. Su padre era músico aficionado. André estudió la trompeta con un amigo de su padre.

Algunos profesionales de la trompeta lo consideran el mejor trompetista de los últimos tiempos.

André fue una figura relevante en el avance de la técnica de la trompeta, basándose en gran parte de las corrientes rusas y estadounidenses de finales del siglo XIX. Estas técnicas dotaban al instrumento de la potencia que no había tenido hasta bien entrado el siglo XX.

André saltó a la fama internacional en los años 1960 y 1970 con una gran serie de grabaciones de estilo barroco obras de trompeta piccolo y otras etiquetas. No contento con limitarse al repertorio estándar de trompeta barroca, André también realizó muchas transcripciones de obras para oboe, flauta, e incluso la voz y los instrumentos de cuerda. Estas grabaciones fueron (y siguen siendo) muy popular, y fueron un componente importante del renacimiento del interés por la música barroca en la década de 1960.

Tuvo dos hijos: Nicolás que tocaba la trompeta, y Beatriz, que tocaba el oboe.

Uno de los estudiantes de André (Touvron) escribió una biografía sobre él, titulada ‘’ Maurice André: Un trompetista de la fama ‘’ que se publicó en el 2003.

En sus últimos años estuvo prácticamente retirado, aunque aún realizaba algunas actividades relacionadas con la trompeta como seminarios y cursos magistrales (uno de los últimos fue el de Castellón de la Plana en el 2007), dentro de los límites que le permitía su delicado estado de salud.

Maurice André falleció en Urrugne, Francia, el 25 de febrero de 2012.




Concierto para trompeta (Haydn)

El Concierto para trompeta y orquesta en Mi bemol Mayor. Es el único concierto para este instrumento del compositor austriaco Joseph Haydn.



Fue compuesto por Haydn en 1796 cuando contaba 64 años de edad, a petición de Anton Weidinger. Weidinger sin embargo estuvo unos 4 años probando su nuevo instrumento con obras menores y poniendo a punto su propia técnica. Cuando se sintió seguro afrontó el nuevo concierto que se estrenó el 22 de marzo de 1800 en Viena, en el antiguo Burgtheater, actualmente ya demolido.

Como tantas obras, el manuscrito no se publicó en vida del autor y se perdió durante décadas. Es Paul Handke, trompetista de la Orquesta Sinfónica de Chicago, quien lo descubre a finales del siglo XIX y lo vuelve a interpretar.

Es el primer concierto para trompeta creado para un instrumento solista capaz de superar las limitaciones de los tradicionales instrumentos de bronce (trompetas tonales)
que sólo podían desarrollar las notas de la serie armónica natural
, suponiendo la presentación en público de una trompeta de llaves
, un instrumento musical
de cinco llaves capaz de ejecutar cromatismos
, desarrollado por Anton Weidinger
(Viena, 9 de junio de 1766-Viena, 20 de septiembre de 1852), solista el día de su estreno. Este instrumento ha sido superado por la trompeta de tres pistones creada a partir de 1813 y base de la usada actualmente en las orquestas sinfónicas.

La pieza está escrita para los siguientes instrumentos: 2 flautas
, 2 oboes
, 2 fagotes
, 2 trompas
, 2 trompetas
sección de cuerda
y timbales
. Las trompetas de la masa orquestal actúan en apoyo de las trompas y los timbales.



ESTRUCTURA: SONATA

I. Allegro, en Mi bemol Mayor
II. Andante en La bemol Mayor
III. Finale Allegro (rondó), en Mi bemol mayor



PRIMER MOVIMIENTO

Está escrito en forma sonata
, comienza con un allegro
en el que la trompeta
usa de sus características ya conocidas, con usos en forma de fanfarria
, toques percutidos, de las composiciones precedentes, pero pone de manifiesto las capacidades melódicas
del nuevo instrumento. Como es habitual en el periodo clásico
el movimiento
se inicia con introducción
de la orquesta
sola que presenta los temas principales del mismo. Hay sin embargo unos toques de la trompeta en dicha introducción, un toque fuerte y dos arpegios
a modo de fanfarria, supuestamente para permitir al solista
calentar el tubo del instrumento y poder realizar su entrada temática perfectamente afinado
. Aquí aparece la primera, y sorpresiva para la época, manifestación melódica y lírica de esta trompeta en su registro
bajo, con uso de cromatismo
. Termina con toques de fanfarria más típicos


Marta

martes, 29 de mayo de 2012

Everybody Loves Eileen


Everybody Loves Eileen
Este tema fue compuesto por Steelheart, para el álbum del mismo
nombre, que se publicó en los 90. A pesar de que el estilo
predominante de la época era el grunge, Steelheart suena a glam metal.
La banda es originaria de Connecticut, pero sus componentes provienen
de diferentesa nacionalidades.
Miljenko Matijevic - vocalista, piano
Chris Risola - guitarra
Uros Raskovski - guitarra
Rev Jones - bajo
Mike Humbert - batería, percusión

El riff principal introduce la canción. Se introduce la batería, el
bajo y la guitarra solista.
Estrofa A- El vocalista la introduce, sin cambios destacables en lo
instrumental.
Estrofa B
Estribillo- Es introducido por la batería (preestribillo)
Estrofa A- La voz no se introduce de inmediato si no que espera.
Estrofa B
Estribillo
Puente-Donde el vocalista llega a sus notas mas agudas y mantenidas, y
da paso al solo de guitarra
Solo-Destaca el tapping y las ligaduras
Estribillo-Con variaciones. Se repite hasta que la canción finaliza
retornando a la introducción, añadiendo breaks de batería.

Esta canción me gusta por la potencia tanto de la voz (el cantante
utiliza la técnica del falsete) como por su ritmo y musicalidad.
También considero atractiva la distorsión de la guitarra, el riff
principal y los coros, que ambientan en la década de los 80. Creo que
suenan con mucha fuerza y vitalidad, sin caer en la empalagosidad de
los míticos grupos glam ochenteros y sin influenciarse con el grunge.

Carolina

domingo, 27 de mayo de 2012

Type O Negative - Black No. 1

Black nº1 se incluyó en el álbum Bloody Kisses, publicado en el año 93 con bástante éxito. Tanto la música como la letra son muestra del autodespectivo humor negro y sarcasmo presentes en Type O Negative.
La voz de Steele, con su marcado acento de Brooklyn, está llena de malditismo americano y nos recuerda a Tom Waits.

Los instrumentos van incorporándose resaltando el dramatismo, y vemos muchos cambio de tempo maestría destacando la voz, pero sin tránsitos drásticos, Destacaría lo atractivo de la introducción e del riff de bajo. Los coros son de estilo épico, y llama la atención el uso de un clavicordio. Como curiosidad, en una parte se imita la apertura de la serie La Familia Adams. El teclado suena como en The Doors.
En Black nº1, la música y la letra se sincronizan en su mensaje irónico.
En el video se utiliza la luz de forma muy inteligente



Julia

viernes, 25 de mayo de 2012

si tu vois ma mère


"La canción que he elegido se llama “si tu vois ma mère” y es de Sidney Bechet, músico y compositor de jazz estadounidense, nacido un 14 de mayo de 1897 en Nueva Orleans y fallecido otro 14 de mayo, pero de 1959 en París.  Bechet tocaba el saxofón soprano y el clarinete.
Es un tema que escogió Woody Allen para el comienzo de su última película “Medianoche en París” .
Esta canción es interpretada por un saxo y es una melodía sencilla en Sol menor y en 4/4 sobre la que el saxofón luego improvisa. La frase principal es un tresillo de corcheas con la última ligada a una blanca y otro tresillo de corcheas que empieza por un silencio, hace un juego de pregunta/respuesta haciendo el mismo ritmo con distinta melodía.
Me gusta porque es una canción lenta, que relaja, sin llegar a ser triste. Y me parece que añadirle unas imágenes de París es una combinación perfecta, y más si es en la ciudad donde pasó sus últimos años de vida el compositor."


María

miércoles, 23 de mayo de 2012

Im Made of Wax, Larry what are you made of?

A Day to Remember -
Album: Homesick (2009)
ADTR es una banda de post-hardcore de florida (EEUU). Su periodo de actividad comienza en 2003 hasta la actualidad.
Formación clásica de rock:
-Voz: Jeremy Mackinnon.
-Guitarra Principal: Kevin Skaff.
-Guitarra rítmica: Neil Westfall.
-Bajo: Joshua Woodard.
-Batería: Alex Shelnutt.
Tonalidad de la canción: Lam
Estructura:
-Estribillo
-Verso
-Estribillo
-Verso
-Estribillo
-Puente (Canto gutural con estructura de pregunta-respuesta, estilo discusión con otro cantante invitado para la grabación de esta canción, Mike Hranica (Devil Wears Prada)
-Puente instrumental (Breakdown, propio del estilo)
-Estribillo
Los estribillos son cantados de forma melódica y los versos y puente en gutural.


viernes, 18 de mayo de 2012

Déixannos dous grandes

Hoxe a música está de loita. Déixannos dous grandes intérpretes do século pasado. A cantante Donna Summer, aos 63 anos, unha das grnades estrelas da música disco que disfrutou do seu máximo éxito nos anos 70.




E o barítono Dietrich Fischer-Diskau, o mellor intérprete de lieder,

sábado, 12 de mayo de 2012

Over the rainbow



Over the rainbow (en inglés Sobre el arcoiris) é, xunto a Singing in the Rain, unha das cancións máis representativas do cine estadounidense. Foi interpretada por primeira vez por Judy Garland. É o tema máis recordado da película El mago de Öz. O autor da música foi Harold Arlen e o da letra Yip Harburg.
A súa letra e melodía foron unha fonte de inspiración para moitos.
A canción considerouse en numerosas ocasións unha das máis grandes do século XX.
Garland escribiu sobre esta canción a Arlen:
«Over the Rainbow se ha convertido en parte de mi vida. Simboliza tan bien los deseos y sueños de la gente que estoy segura de que ése es el motivo por el que la gente llora cuando la oye. La he cantado cientos de veces y sigue siendo la canción que llevo más cerca del corazón.»
Centos de cantantes grabaron ou cantaron en vivo as súas propias versións de “Over the Rainbow”, entre eles:
Beyoncé, Céline Dion, Elvis Presley, Guns N' Roses, Il Divo, Jason Mraz, Leona Lewis, Louis Armstrong, Mägo de Oz, The Piano Guys, entre outros.

The piano guys.
A versión que imos a escoitar é dun dúo de músicos americanos: Jon Schmidt e Steven Sharp Nelson. Fixéronse famosos a través de YouTube, no que publicaron vídeos e cancións populares acompañadas de clips de vídeo aparentemente profesionais. En decembro do 2011 lanzaron o seu primeiro álbum.
Jon toca o piano e Steven toca o cello, tanto o clásico coma o eléctrico.
Na maioría das súas cancións graban varias pistas de audio que se mesturan ao final. En ocasións, superpóñense os vídeos das pistas de audio anteriores para dar impresión de que moitos instrumentistas idénticos están tocando á vez.

Análise da canción.
- A letra fala do marabilloso que é o mundo, de que os soños poden facerse realidade, dos sentimentos de amor e amizade que saen das persoas…
- A versión deste grupo encántame xa que, aínda que non haxa letra, e por tanto, unha voz que nos chegue a transmitir o significado da canción, basta con ver como disfrutan estos músicos ao interpretala. Ademais, a ausencia de voz súplese co cello, que para o meu gusto é un instrumento moi expresivo, capaz de transmitir moito sentimento, polo que moitos considérano o instrumento máis parecido á voz humana.
- No vídeo mestúranse moitas sensacións: a música, os pés descalzos na auga, o son das olas do mar… todo esa paisaxe natural que inspira libertade.
- A canción comeza (en Do M) cunha breve introdución do cello, que o toca como si fose unha guitarra, e logo únese unha segunda pista (do mesmo músico) que é onde comeza a melodía en si. Máis tarde únese o piano, precedido dunha entrada que lle da o seu compañeiro tocando o cello coma se fose un instrumento de percusión. Fan a mesma melodía os dous xuntos, onde o piano ten un papel máis de acompañante , pero máis tarde interpreta un pequeno solo (tamén en Do M) e a continuación seguen tocando xuntos. De cara ao final, no minuto 2.45, fan como unha especie de reexposición ou “coda final”, na que cambia a tonalidade á Dominante Maior (Sol M). O cello segue levando a “voz cantante”, e o piano fai semicorcheas ascendente e descendentemente como acompañamento. Todo soa moito máis magnificado e cheo que antes, e o contraste entre esta última melodía e a melodía principal faino ver co cambio de escenario natural: da praia á montaña.

Paula

viernes, 11 de mayo de 2012

Momentos máxicos


Comparto convosco este enlace dunha Flash mob feita pola orquetra de Copenhague. Agardo que a desfrutedes. Por certo, é unha obra de Grieg, lembrades que hai dúas tarefas vos preguntaban se coñecíades algunha obra del.

domingo, 6 de mayo de 2012

PODCASTS DESTA SEMANA



Xa sei que o botábades en falta, (fin modo irónico). Esta semana escoitaremos este podcasts para achegarnos a unha das escalas modais e para escoitar analisada esa gran obra que é a quinta sinfonía de Beethoven.



E aquí podedes enlazar o cuestionario

viernes, 4 de mayo de 2012

DUETOS IMPROVÁVEIS



Este es un proyecto llevado acabo por una compañía de Portugal llamada "Optimus", que se encargó de juntar a varios artistas portugueses de estilos musicales totalmente distintos para hacer una serie de "Duetos Improbables". Estas combinaciones de cantantes versionaron la famosa canción de Los Beatles "All toghether now".
Al escribir esta canción, Lennon y McCartney, intentaban simular una canción como las que cantan las niñas saltando a la comba. La letra es muy simple y la versión original es con guitarra acústica, bajo, bombo, banjo, armónica y platillos. La melodía está en Sol M y es muy fácil, solo tiene 3 acordes: Do M (IV), Re M (V, dominante) y Sol M (I, tónica).


Esta versión es de Mónica Ferraz, cantante portuguesa de estilo de soul y R&B, al piano y al banjo, Manuel João, músico portugués de estilo folk. Mezclan un estilo de soul con voz femenina y piano, y un estilo de country/folk con voz masculina y banjo.





Esta segunda versión es del grupo Moonspell, banda portuguesa de gothic metal, con la cantante portuguesa de fado, Carminho. Son dos estilos completamente diferentes que impacta bastante verlos juntos.
Aquí se combina la agrupación típica de banda de rock: guitarra eléctrica, bajo y batería; con el acompañamiento de la guitarra de fado (guitarra portuguesa). Pero lo que más impacta es el contraste de la voz gutural y rasgada del chico con la voz propia del canto de fado de la chica.





Si queréis ver más hay unos cuantos, solo hay que buscar "Duetos Improvavéis" en Youtube.

María

lunes, 30 de abril de 2012

Aunque No Estés.- Guille "el invencible"

 Os 13 anos Guille chega a España desde Venezuela onde comeza a interesarse máis pola música e a producción. Hoxe en día considérase a nova sensación do Urban-Flow, que é a fusión de moitos estilos como Salsa, Punk, Rock, Pop... etc. Ten máis de seis millóns de visitas no seu canal de youtube e supera os dous millóns de visitas no seu video en Tuenti.
Gústame, porque é unha canción mui sentimental, moi bonita, transmite moito tamén e porque está dedicada a Marta del Castillo.


Noelia 


sábado, 28 de abril de 2012

martes, 17 de abril de 2012

Juli-Realidad Paralela






Esta cancion es de Juli,se llama Realidad Paralela y está incluida en su disco That´s My Soul que salió en 2011. La canción cuenta con la colaboración de Kenoh en el estribillo y la producción de Niko E.S,mientras que en el saxo está David Mallo. El saxo está presente durante toda la canción. La canción me gusta por que me parece algo distinto a lo que se escucha de Hip-Hop recientemente. El mensaje es positivo aunque es un poco contradictorio porque habla también de la soledad y de la manera de entender la musica del autor.



Juan

lunes, 16 de abril de 2012

Foo Fighters. Walk


Walk es una canción del grupo de rock alternativo Foo Fighters y pertenece al disco Wasting the Light, que fue lanzado en el 2011. El grupo está formado por el vocalista (Dave Grohl), dos guitarristas (Chris Shiflett y Pat Smear), un bajista (Nate Mendel) y el batería (Taylor Hawkins).
Dave Grohl alcanzó la fama siendo el batería de Nirvana hasta la separación del grupo debido a la muerte de Kurt Cobain. Un tiempo después se decidió a componer el que sería el primer disco de Foo Fighters, en solitario, hasta que necesitó un conjunto de músicos que lo acompañasen en su gira, de donde acabó saliendo la formación definitiva del grupo.
La canción habla de como la gente se preocupa mucho más de si mismos y empiezan a olvidar al resto de pesonas que les rodean. Está en Do Mayor y tiene una estructura de:
-1º verso
-Estribillo
-2º verso
-Estribillo
-Puente
-Estribillo final

Alvaro

sábado, 14 de abril de 2012

Suite nº 1 de Bach

Bach nació el 21 de marzo de 1685, fue un organista, clavecinista y compositor alemán de música del Barroco.
Fue miembro de una de las familias de músicos más extraordinarios de la historia. Su reputación como organista y clavecinista era legendaria, con forma en toda Europa.
Tocaba también el violín y la viola de gamba. Su obra es considerada como la cumbre de la música barroca, se distingue por los diferentes estilos que tiene su obra.
Es considerado el último gran maestro del arte de contrapunto.

· Sus obras más importantes fueron:

- Concierto de Brandeburgo
- El clave bien temperado
- La misa en Si m
- Pasión según San Mateo
- Suites para violonchelo solo
- Sonatas y partitas para violín solo
- Suites orquestales

Las suites presentan un gran reto tecnicamente, particularmente la sexta suite ya que fue escrita para un chelo de 5 cuerdas.
La primera suite puede definirse como juvecil. Es la más corta y está en una tonalidad mayor (Sol M). La estructura de cada suite aumenta sucesivamente en complejidad.
La suite N.1 para violonchelo de Bach es considerada como la mejor obra escrita jamás para violonchelo compuesta entre 1717-1723. cuando bach actuaba como maestro de capilla de Cóthen.
Contiene una gran variedad de dificultades técnicas y un amplio contenido emocional siendo pieza favorita de intérpretes.

Marta

viernes, 6 de abril de 2012

Les Jours Tristes.- Yann Tiersen





"Os días tristes";
O seu autor é Yan Tiersen, un músico e compositor Francés, que naceu o 23 de xuño (1970), en Brest-Francia.
En 2001 publicou "Absente" albúm ó cal pertence "Les yours Tristes", (sale na banda sonora de Amelie), e quizais este foi o seu disco máis producido, pola cantidade de instrumentos que complementan a canción.
Centrándonos un pouco na vida de Yan hai que destacar qe estudou violoncelo, piano e logo composición, pero tamén posúe unha gran técnica no acordeón, no violín e na guitarra eléctrica, todo isto convírteo nun multiinstrumentista virtuoso.
Na súa adolescencia foi influenciado polo rock e a chanson, chegando a ter un grupo de rock e no conservatorio foi influenciado pola música clásica, esta mestura e a base esencial da súa música, chegando a compaxinar e unir o rock instrumental con partituras clásicas.
Analizando a canción atopámonos con que está en sol m e os acordes utilizados son : sol m , mi b, fa, e si b.
Algo moi destacable e ritmo 3/4.
No comezo soa un clarinete e o instrumento máis importante francés o acordeón, que sin duda e o protagonista nesta canción francesa, logo vánselle unindo os cascabeis, o vibráfono, o banjo, a mandolina, triángulos, campanillas, e logo aparecen os violíns, e finalmente tocan todos xuntos.
Logo soa o acordeón e unha especia de caixa como acompañamento rítmico , soan os violíns e volven sar todos xuntos.
En conclusión elexín esta cancion francesa porque a melodía desborda fantasía, alegría e ganas de vivir, e decir polo optimismo que transmite, e pola cantidade de instrumentos que a forman, aínda que o que máis destaca e a mestura e complexidade de un son tan otimista cunha letra tan deprimente.



Noelia

sábado, 31 de marzo de 2012

Estudos de Grado en Historia e Ciencias da Música

Quería darvos a coñecer estes estudos universitarios qué moito teñen que ver coa nosa modalidade de bacharelato e en concreto con esta asignatura. Aquí tedesinformación. Por se non o atopábades doadamente éste é o plan de estudos

miércoles, 28 de marzo de 2012

Os estudos artísticos superiores e o Grado



Para que aquel a quén lle interese afondar no tema, déixovos uns enlaces que vos permitirán facervos unha idea sobre onde está a base do problema e as súas consecuencias.


O vídeo dos alumnos que nos permite comprender cál é o problema inmediato para o alumnado.





Para facer historia, este interesantísimo blog Oysiao en el Oasis que afonda, que da razóns, que non acusa aos outros de ser os malos senon que trata de responsabilizar a todos os que fixeron que chegáramos a situación actual. A sentencia non foi o problema se non o resulta dunha lexislación anterior errónea.


Para que vexades que a reinvindicación ven de antigo. 12 notas pero esta de actualidade

A coordinadora CEEAASS en facebook

Canción de berce para Casper. James Horner

Preciosa canción de berce da película Casper, composta polo gran James Horner que por unha vez alónxase do seu estilo épico, que por outra banda me encanta. Grazas, Ara, pola túa elección e desculpa os comentarios sobre Horner, como xa te dixen varias veces, a mín é un autor que me gusta. Agora o comentario,

O compositor desta peza é James Horner que a compuxo para a película "Casper" do ano 1995. Chamoume moito a atención porque ten moita relación a música coa película a pesar de que moita xente diga que Horner soa sempre igual.

J. Horner naceu en Los Angeles en 1953 o 14 de agosto, é compositor de música cinematográfica, ademáis de compositor e director de orqeustra en EEUU. Entre 1980 e 1990 convírtese nun dos pilares da música de cine e refencia para os afeccionados e novos creadores. O seu estilo (seguindo a James Williams) parte do sinfonismo pero tamén atrévese co uso dos sintetizadores.

Algunha das súas obras son Braveheart e Titanic (Oscar 1997), Apolo 13, Avatar, Campo de Sueños, Alins, el regreso, Casa de Arena y Niebla