martes, 29 de mayo de 2012

Everybody Loves Eileen


Everybody Loves Eileen
Este tema fue compuesto por Steelheart, para el álbum del mismo
nombre, que se publicó en los 90. A pesar de que el estilo
predominante de la época era el grunge, Steelheart suena a glam metal.
La banda es originaria de Connecticut, pero sus componentes provienen
de diferentesa nacionalidades.
Miljenko Matijevic - vocalista, piano
Chris Risola - guitarra
Uros Raskovski - guitarra
Rev Jones - bajo
Mike Humbert - batería, percusión

El riff principal introduce la canción. Se introduce la batería, el
bajo y la guitarra solista.
Estrofa A- El vocalista la introduce, sin cambios destacables en lo
instrumental.
Estrofa B
Estribillo- Es introducido por la batería (preestribillo)
Estrofa A- La voz no se introduce de inmediato si no que espera.
Estrofa B
Estribillo
Puente-Donde el vocalista llega a sus notas mas agudas y mantenidas, y
da paso al solo de guitarra
Solo-Destaca el tapping y las ligaduras
Estribillo-Con variaciones. Se repite hasta que la canción finaliza
retornando a la introducción, añadiendo breaks de batería.

Esta canción me gusta por la potencia tanto de la voz (el cantante
utiliza la técnica del falsete) como por su ritmo y musicalidad.
También considero atractiva la distorsión de la guitarra, el riff
principal y los coros, que ambientan en la década de los 80. Creo que
suenan con mucha fuerza y vitalidad, sin caer en la empalagosidad de
los míticos grupos glam ochenteros y sin influenciarse con el grunge.

Carolina

domingo, 27 de mayo de 2012

Type O Negative - Black No. 1

Black nº1 se incluyó en el álbum Bloody Kisses, publicado en el año 93 con bástante éxito. Tanto la música como la letra son muestra del autodespectivo humor negro y sarcasmo presentes en Type O Negative.
La voz de Steele, con su marcado acento de Brooklyn, está llena de malditismo americano y nos recuerda a Tom Waits.

Los instrumentos van incorporándose resaltando el dramatismo, y vemos muchos cambio de tempo maestría destacando la voz, pero sin tránsitos drásticos, Destacaría lo atractivo de la introducción e del riff de bajo. Los coros son de estilo épico, y llama la atención el uso de un clavicordio. Como curiosidad, en una parte se imita la apertura de la serie La Familia Adams. El teclado suena como en The Doors.
En Black nº1, la música y la letra se sincronizan en su mensaje irónico.
En el video se utiliza la luz de forma muy inteligente



Julia

viernes, 25 de mayo de 2012

si tu vois ma mère


"La canción que he elegido se llama “si tu vois ma mère” y es de Sidney Bechet, músico y compositor de jazz estadounidense, nacido un 14 de mayo de 1897 en Nueva Orleans y fallecido otro 14 de mayo, pero de 1959 en París.  Bechet tocaba el saxofón soprano y el clarinete.
Es un tema que escogió Woody Allen para el comienzo de su última película “Medianoche en París” .
Esta canción es interpretada por un saxo y es una melodía sencilla en Sol menor y en 4/4 sobre la que el saxofón luego improvisa. La frase principal es un tresillo de corcheas con la última ligada a una blanca y otro tresillo de corcheas que empieza por un silencio, hace un juego de pregunta/respuesta haciendo el mismo ritmo con distinta melodía.
Me gusta porque es una canción lenta, que relaja, sin llegar a ser triste. Y me parece que añadirle unas imágenes de París es una combinación perfecta, y más si es en la ciudad donde pasó sus últimos años de vida el compositor."


María

miércoles, 23 de mayo de 2012

Im Made of Wax, Larry what are you made of?

A Day to Remember -
Album: Homesick (2009)
ADTR es una banda de post-hardcore de florida (EEUU). Su periodo de actividad comienza en 2003 hasta la actualidad.
Formación clásica de rock:
-Voz: Jeremy Mackinnon.
-Guitarra Principal: Kevin Skaff.
-Guitarra rítmica: Neil Westfall.
-Bajo: Joshua Woodard.
-Batería: Alex Shelnutt.
Tonalidad de la canción: Lam
Estructura:
-Estribillo
-Verso
-Estribillo
-Verso
-Estribillo
-Puente (Canto gutural con estructura de pregunta-respuesta, estilo discusión con otro cantante invitado para la grabación de esta canción, Mike Hranica (Devil Wears Prada)
-Puente instrumental (Breakdown, propio del estilo)
-Estribillo
Los estribillos son cantados de forma melódica y los versos y puente en gutural.


viernes, 18 de mayo de 2012

Déixannos dous grandes

Hoxe a música está de loita. Déixannos dous grandes intérpretes do século pasado. A cantante Donna Summer, aos 63 anos, unha das grnades estrelas da música disco que disfrutou do seu máximo éxito nos anos 70.




E o barítono Dietrich Fischer-Diskau, o mellor intérprete de lieder,

sábado, 12 de mayo de 2012

Over the rainbow



Over the rainbow (en inglés Sobre el arcoiris) é, xunto a Singing in the Rain, unha das cancións máis representativas do cine estadounidense. Foi interpretada por primeira vez por Judy Garland. É o tema máis recordado da película El mago de Öz. O autor da música foi Harold Arlen e o da letra Yip Harburg.
A súa letra e melodía foron unha fonte de inspiración para moitos.
A canción considerouse en numerosas ocasións unha das máis grandes do século XX.
Garland escribiu sobre esta canción a Arlen:
«Over the Rainbow se ha convertido en parte de mi vida. Simboliza tan bien los deseos y sueños de la gente que estoy segura de que ése es el motivo por el que la gente llora cuando la oye. La he cantado cientos de veces y sigue siendo la canción que llevo más cerca del corazón.»
Centos de cantantes grabaron ou cantaron en vivo as súas propias versións de “Over the Rainbow”, entre eles:
Beyoncé, Céline Dion, Elvis Presley, Guns N' Roses, Il Divo, Jason Mraz, Leona Lewis, Louis Armstrong, Mägo de Oz, The Piano Guys, entre outros.

The piano guys.
A versión que imos a escoitar é dun dúo de músicos americanos: Jon Schmidt e Steven Sharp Nelson. Fixéronse famosos a través de YouTube, no que publicaron vídeos e cancións populares acompañadas de clips de vídeo aparentemente profesionais. En decembro do 2011 lanzaron o seu primeiro álbum.
Jon toca o piano e Steven toca o cello, tanto o clásico coma o eléctrico.
Na maioría das súas cancións graban varias pistas de audio que se mesturan ao final. En ocasións, superpóñense os vídeos das pistas de audio anteriores para dar impresión de que moitos instrumentistas idénticos están tocando á vez.

Análise da canción.
- A letra fala do marabilloso que é o mundo, de que os soños poden facerse realidade, dos sentimentos de amor e amizade que saen das persoas…
- A versión deste grupo encántame xa que, aínda que non haxa letra, e por tanto, unha voz que nos chegue a transmitir o significado da canción, basta con ver como disfrutan estos músicos ao interpretala. Ademais, a ausencia de voz súplese co cello, que para o meu gusto é un instrumento moi expresivo, capaz de transmitir moito sentimento, polo que moitos considérano o instrumento máis parecido á voz humana.
- No vídeo mestúranse moitas sensacións: a música, os pés descalzos na auga, o son das olas do mar… todo esa paisaxe natural que inspira libertade.
- A canción comeza (en Do M) cunha breve introdución do cello, que o toca como si fose unha guitarra, e logo únese unha segunda pista (do mesmo músico) que é onde comeza a melodía en si. Máis tarde únese o piano, precedido dunha entrada que lle da o seu compañeiro tocando o cello coma se fose un instrumento de percusión. Fan a mesma melodía os dous xuntos, onde o piano ten un papel máis de acompañante , pero máis tarde interpreta un pequeno solo (tamén en Do M) e a continuación seguen tocando xuntos. De cara ao final, no minuto 2.45, fan como unha especie de reexposición ou “coda final”, na que cambia a tonalidade á Dominante Maior (Sol M). O cello segue levando a “voz cantante”, e o piano fai semicorcheas ascendente e descendentemente como acompañamento. Todo soa moito máis magnificado e cheo que antes, e o contraste entre esta última melodía e a melodía principal faino ver co cambio de escenario natural: da praia á montaña.

Paula

viernes, 11 de mayo de 2012

Momentos máxicos


Comparto convosco este enlace dunha Flash mob feita pola orquetra de Copenhague. Agardo que a desfrutedes. Por certo, é unha obra de Grieg, lembrades que hai dúas tarefas vos preguntaban se coñecíades algunha obra del.

domingo, 6 de mayo de 2012

PODCASTS DESTA SEMANA



Xa sei que o botábades en falta, (fin modo irónico). Esta semana escoitaremos este podcasts para achegarnos a unha das escalas modais e para escoitar analisada esa gran obra que é a quinta sinfonía de Beethoven.



E aquí podedes enlazar o cuestionario

viernes, 4 de mayo de 2012

DUETOS IMPROVÁVEIS



Este es un proyecto llevado acabo por una compañía de Portugal llamada "Optimus", que se encargó de juntar a varios artistas portugueses de estilos musicales totalmente distintos para hacer una serie de "Duetos Improbables". Estas combinaciones de cantantes versionaron la famosa canción de Los Beatles "All toghether now".
Al escribir esta canción, Lennon y McCartney, intentaban simular una canción como las que cantan las niñas saltando a la comba. La letra es muy simple y la versión original es con guitarra acústica, bajo, bombo, banjo, armónica y platillos. La melodía está en Sol M y es muy fácil, solo tiene 3 acordes: Do M (IV), Re M (V, dominante) y Sol M (I, tónica).


Esta versión es de Mónica Ferraz, cantante portuguesa de estilo de soul y R&B, al piano y al banjo, Manuel João, músico portugués de estilo folk. Mezclan un estilo de soul con voz femenina y piano, y un estilo de country/folk con voz masculina y banjo.





Esta segunda versión es del grupo Moonspell, banda portuguesa de gothic metal, con la cantante portuguesa de fado, Carminho. Son dos estilos completamente diferentes que impacta bastante verlos juntos.
Aquí se combina la agrupación típica de banda de rock: guitarra eléctrica, bajo y batería; con el acompañamiento de la guitarra de fado (guitarra portuguesa). Pero lo que más impacta es el contraste de la voz gutural y rasgada del chico con la voz propia del canto de fado de la chica.





Si queréis ver más hay unos cuantos, solo hay que buscar "Duetos Improvavéis" en Youtube.

María